بررسی ارتباط بین فرسودگی شغلی با برخی ویژگی های جمعیت شناختی پرستاران شاغل در بیمارستان های تابعه آجا در شهر تهران

مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از مشکلات قابل توجه در کارکنان سازمان های بهداشت و درمان به ویژه پرستاران است که منجر به افزایش خطاهای بالینی، نارضایتی بیمار، ترک حرفه و پیامدهای منفی می شود و نهایتاً کمبود نیروی انسانی را به دنبال دارد. با توجه به ماهیت حرفه پرستاری و نقش کلیدی آن در مراقبت مددجویان، برآن شدیم تا در این مطالعه به بررسی ارتباط بین فرسودگی شغلی با برخی ویژگی های جمعیت شناختی پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب آجا در شهر تهران بپردازیم. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی (توصیفی- تحلیلی)، تعداد 322 پرستار شاغل در بیمارستان های تابعه آجا در شهر تهران در سال 92-1391 به روش تصادفی چند مرحله ای وارد مطالعه شدند و از نظر فرسودگی شغلی مورد بررسی قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از ویرایش فارسی پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ که روایی و پایایی آن مورد تأیید قرار گرفته است، استفاده شد. سپس، داده ها با نرم افزار spss نسخه 19 و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تحلیل قرار گرفتند. 05/0>p به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: آزمون های آماری نشان دادند که بین برخی ابعاد فرسودگی شغلی با متغیرهای جنس، سطح تحصیلات، تأهل، تعداد فرزندان، بیمارستان محل اشتغال، اشتغال در حرفه پرستاری در مراکز دیگر، ترک محل کار، غیبت کاری، نوبت کاری، میزان رضایت از نوبت های کاری، داشتن شغل دوم پرستاران ارتباط آماری معناداری وجود داشت (05/0>p). بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه در خصوص رابطه معنی دار ابعاد فرسودگی شغلی با بیشتر ویژگی های جمعیت شناختی و عوامل تأثیرگذار برآن، پیشنهاد می شود راهکارهای مناسبی در زمینه چینش نیروها و تدوین برنامه های راهبردی در جهت کاهش فرسودگی شغلی اتخاذ گردد تا به دنبال آن کارآیی نظام سلامت افزایش یابد.